De horizon is omzoomd met stapeltjes bieten. Links op de vlietdijk vecht de buurman met de wind. Ik rook onder een lage hemel en instrueer de spreeuwen als een vliegeraar. Rechts ligt het dwaalspoor, beter verlicht.

Voor ik afsloeg, had ik de geur van de vliet en de ruis van de oude esdoorn in een vloeitje kunnen draaien. De meeuw slaakt zijn kreten al te prozaïsch.

Hier, nu, is de waterlijn verlaten. Nooit helemaal donker. Men liegt dat de maan geregeld aan het water zou trekken, maar elke golf is het ophalen van een schouder. Een lethargisch lijf draait zich over de bodem. Een bejaarde geiser zonder streken, alle aspiratie opgeborgen in een tinnen pot.